اگر جواب پرسشي را نمي دانيد، به او بگوييد که «من نمي دانم، بهتر است در کتاب جواب آن را پيدا کنيم» يا «در اينترنت جستجو کنيم» و به او کمک کنيد تا پاسخش را پيدا کند.
يکي ديگر از مهمترين علت هاي پرحرفي در کودکان، نياز به جلب توجه است. شايد تاکنون بارها توجه کرده باشيد، زماني که مادران با تلفن به مدت طولاني صحبت مي‌کنند يا در جمعي مشغول صحبت هستند و از کودکشان غافل مي‌شوند، کودک با صحبت کردن طولاني يا پرسش‌هاي مکرر سعي مي‌کند که توجه مادر را به خود جلب کند. روان‌شناسان ريشه اين نوع واکنش‌هاي رفتاري کودک را جلب توجه والدين مي‌دانند.
گاهي ترس کودکان نيز به زياد صحبت کردن آنها منجر مي‌شود. اين اتفاق به ويژه در سنين پايين و براي کودکاني که شب‌ها از تنها خوابيدن در اتاق خود مي‌ترسند، اتفاق مي‌افتد. چنين کودکاني از والدينشان مي‌خواهند که کنار آنها بمانند تا با آنها صحبت کنند.
حسادت نيز بخصوص پس از به دنيا آمدن فرزند جديد در خانواده، براي کودکان بالاي سه سال، مي‌تواند عاملي براي زياد صحبت کردن و جلب توجه والدين محسوب شود.
در بسياري موارد، زياد حرف زدن حتي در بزرگسالان نيز وسيله‌اي براي پوشش پريشان احوالي روحي يا نگراني‌هاي دروني است.
اگر والدين به فرزندشان به اندازه کافي توجه کنند و برايش به طور اختصاصي وقت بگذارند، اما باز هم فرزندشان به طور غيرعادي صحبت کند، بايد به دنبال ريشه‌هاي رواني قضيه بگردند.
نبايد فراموش کرد که گاهي نيز کم حرف زدن کودکان مي‌تواند نشانه‌اي از بروز افسردگي در آنها باشد.